flânerie · mi rumbo
«[...] No és massa tard per tot allò que és important
(Per a mi, com ser feliç).
Estic tan cansat …però he de tornar a començar. [...]»
(Per a mi, com ser feliç).
Estic tan cansat …però he de tornar a començar. [...]»
cansada de ser cellisca y no tormenta,
de no ser aquel tsunami que merme y tienta,
convertir tristeza en nostalgia de buenos momentos
como puente entre versos,
estoy cansada de pensar cómo morder besos
cómo dejar los cuerpos pulcros y tersos,
pensar en mejoría viendo todo negro
ser luna llena, estallando en el universo
petrificada, guardando mis ganas en un cajón,
creyendo que sólo en el interior hay sazón;
presta ahora atención:
que la comunicación a otro nivel pega el bajón,
pues como escaleras funeral,
allá donde eleva la mano el militar,
allá donde eleva la mano el militar,
ahí las expectativas morirán
flânerie, como vagabunda de la vie,
aplicando el secreto profesional,
no dándome de sí;
agrimonia, como bálsamo natural,
inmunológica, como poeta crónica natural,
no estúpida, como la mayoría cree normal,
no tejo, mas inicio la urdimbre de mi vida
sepultada, como tumba egipcia,
con fallos, fracasos y rimas,
intentando lograr
que se cosan en mí,
rayos, focos y firmas
intentando alcanzar
mi propia seguridad
alejada, como náufraga de su propia casa,
no es familia la que vive en esta actualidad
donde realmente me echan flores, pétalos, ramos
ahí será donde atine a trazar mi rumbo, mi tramo,
ahí creceré, entre adversidades, sin ser trazas
de un producto propio
quiero deambular...
mi mente oxigenar,
y reiniciar con quienes me recubren,
de oro y cenizas,
y al pájaro ven volar.